Ze is mijn moeder – en ik hoef niet alles te verdragen

Ze is mijn moeder – en ik hoef niet alles te verdragen.
Over systemisch op je plek staan, liefdevol begrenzen en rauwe acceptatie.

Veel mensen denken dat ‘je ouders accepteren’ betekent dat je hun gedrag moet verdragen. Dat je loyaal moet blijven, koste wat kost. Maar dat is een misverstand.

Systemisch gezien betekent accepteren iets veel fundamentelers – en ook iets veel vrijers. In deze blog neem ik je mee in mijn eigen verhaal. Over een rauwe terugval, een doorleefd inzicht en de kracht van liefdevol begrenzen.

Afwijzing als overlevingsstrategie

Lang kon ik mijn moeder niet accepteren. Ze stond in mijn telefoon als ‘Loeder’. Ik sprak over haar bij haar voornaam. Niet uit haat, maar uit pijn.
Mijn jeugd was vol verwarring, manipulatie en fysiek geweld. Als kind dacht ik: wat is er mis met mij dat je niet van me kunt houden?

Ik vond daar heel veel verklaringen voor. Overtuigingen die mijn leven gingen vormen.

De opstelling die alles verschuift

In 2017 werd ik gevraagd om mijn gezin van herkomst in een opstelling te plaatsen.
Daar stond mijn moeder. Wiegend. Als een kind met een baby in haar armen.
En ik zag het ineens glashelder: ze wist gewoon niet wat ze moest doen.

Het had nooit over mij gegaan. Dat inzicht verzachtte mijn blik – naar haar, maar ook naar mezelf.

Langzaam kon ik haar plek weer gaan zien.
Ik begon haar weer ‘mam’ te noemen.
Zette haar in mijn telefoon als ‘ma’.
Ik voelde dankbaarheid voor het leven dat ik via haar kreeg – ondanks alles wat zij niet kon geven.

Verbinding. En dan een terugval.

Anderhalve maand geleden hadden we voor het eerst écht contact.
Een kort, eerlijk gesprek. We huilden samen.
Voor het eerst voelde ik me verbonden. Kalmer dan ooit.

Maar twee weken geleden liep mijn moeder verward over straat – in een psychose.
Haar borderlinegedrag keerde in volle hevigheid terug: manipulatie, verwarring, woede en plots liefdevolle woorden. Alles door elkaar.

Het vergde álles om niet haar ouder te worden.
Om te begrenzen, zonder te breken.
Soms lukte het. Soms niet.

Ik was niet boos op haar. Ik was boos op mezelf.
Dat ik weer was vergeten: dit is ook mijn moeder.
Weer dat kind in mij dat grip zocht. Weer die gedachte: wat is er mis met mij?

Tot ik besefte: die gedachte beschermde me. Tegen het verdriet eronder.

De kracht van liefdevol begrenzen

Mijn moeder is nu opgenomen op een gesloten afdeling.
En wij – haar kinderen – mogen haar accepteren als onze moeder, én onze grenzen bewaken.
Voor de één betekent dat nul contact. Voor de ander: de telefoon 's nachts op vliegtuigstand.

We denken vaak dat acceptatie betekent dat je alles goed moet vinden.
Maar systemisch gezien betekent acceptatie: erkennen wat is.
Niet idealiseren, niet goedpraten. Gewoon erkennen: zij is mijn moeder.
De enige juiste. De enige die mij het leven kon geven.

Ik hoef haar gedrag niet te tolereren.
Maar ik hoef haar ook niet af te wijzen.

Ik mag ‘ja’ zeggen tegen het feit dát zij mijn moeder is,
zonder ‘ja’ te zeggen tegen alles wat ze doet.

Dát is op je plek gaan staan.
En van daaruit wordt het weer rustig. In mij.

En jij? Waar sta jij?

Misschien herken je iets van dit verhaal in je eigen leven.
Niet per se met je ouders, maar in hoe je je verhoudt tot anderen.
Op je werk. In relaties. Als ouder.

Soms wringt het niet door de ander, maar omdat jij van je plek bent geraakt.

Bij Evolve Life Center helpen we mensen om liefdevol en krachtig terug op hun plek te komen.
In hun familiesysteem, in hun relaties, en in zichzelf.

Wil jij hiermee aan de slag?

Tijdens onze Doorbraakdag werk je systemisch en diepgaand aan jouw eigen thema.
In een veilige, krachtige setting krijg je de inzichten én doorvoelde beweging die je in je eentje vaak niet redt.

👉Meer weten? Bekijk de volgende datum of neem contact met ons op – we denken graag met je mee.

-

Geschreven met ❤ door Emilie
Mede-oprichter, Evolve Life Center